Matter of Perception!!!

Γεια σας!!!

Ορμώμενος από μια κουβέντα που είχα με την ξαδέρφη μου, αποφάσισα να γράψω για κάτι, που προσωπικά βρίσκω απίστευτο!!!

Είναι φορές που γίνεται κάτι στη ζωή ενός ανθρώπου και τον "στιγματίζει" για το υπόλοιπο της ζωής του. Και αναφέρομαι μόνο σε καλά γεγονότα. Όπως λοιπόν είπα και στην ξαδέρφη:

"Υπάρχουν γεγονότα, κοινά μεταξύ δύο ανθρώπων, που μπορεί για τον ένα να είναι ρουτίνα και έπειτα λήθη, αλλά για τον άλλο να αποτελούν σταθμό ζωής".

Μια τέτοια λοιπόν στιγμή, για μένα, ήταν η πρώτη φορά που πήγα στο Λονδίνο. Πήγα λόγω του γεγονότος οτι η αγαπημένη ξαδέρφη έκανε εκεί το μεταπτυχιακό της και ήταν ευκαιρία - από τη μια να πάμε και από την άλλη να μας "ξεναγήσει" στο Λονδίνο κάποιος που το ξέρει.

Ο συνδυασμός λοιπόν του ταξιδιού και της πρώτης επαφής με το γεγονός του μεταπτυχιακού, έπαιξε καταλυτικό, για μένα, ρόλο, γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω την πόλη μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου που ζούσε εκεί. Το περίεργο όμως είναι οτι η γεύση που άφησε σε μένα το Λονδίνο, ήταν αυτή ενός ανθρώπου που το ζούσε και το γνώριζε, στην καθημερινότητά του. Και ενώ η ξαδέρφη το θεωρεί πια δεδομένο και παρελθόν γεγονός, με καλές και άσχημες στιγμές (προσαρμογή, δύσκολες στιγμές, ΠΟΛΥ διάβασμα), εμένα μου φαντάζει ευοίωνο και ερατεινό!

Κοινώς, και όπως συνηθίζω να λέω, ταυτίστηκα!!! Ναι λοιπόν, ταυτίστηκα με το Λονδίνο και δεν ντρέπομαι καθόλου γι' αυτό. Είμαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας, αλλά θα ήθελα πολύ να ζήσω εκεί. Αυτή η πόλη μου είναι πια οικεία. Νοιώθω οτι την ξέρω, οτι με ξέρει, την αγαπώ και με αγαπά και αυτή! Με καλεί κοντά της και δεν ξέρω τι με κρατάει πίσω! Ή μάλλον ξέρω, αλλά αυτό θα το αναλύσουμε κάποια άλλη φορά.

Δεν ξέρω λοιπον αν σας έχει συμβεί ποτέ κάτι παρόμοιο? Αλλά αν όχι, εύχομαι να γίνει!!! Γιατί, πραγματικά, είναι ένα συναίσθημα ΑΛΗΘΙΝΟ - χωρίς να έχει κάποια λογική και υπαρκτή βάση - και απείρως όμορφο, που εμένα προσωπικά μου προσδίδει (όποτε έρχεται ζωντανό στο μυαλό μου) μια μόνιμη κατάσταση ευφορίας, χαράς, αγαλλίασης και δύναμης. Και αν ξέρω οτι δεν ανταποκρίνεται σε πραγματικό βίωμα και καταστάσεις, εμένα μου αρκεί που απλά συμβαίνει!!!

Γιατί εγώ έζησα στο Λονδίνο, μέσα από τα μάτια, τις αναμνήσεις και το αίμα κάποιου άλλου! Έζησα και χάρηκα, έψαξα και έμαθα, κουράστηκα αλλά ανταμείφθηκα, κοιμήθηκα και ξύπνησα. Και ήμουν εκεί! Ένα κομμάτι δικό του, ένα κομμάτι που τώρα λείπει από το puzzle. Και η εικόνα παραμένει ακόμη ανολοκλήρωτη! Για πόσο? Κανείς, μάλλον, δεν ξέρει.

Αλλά όταν - και αν - ολοκληρωθεί η είκονα, όλα θα είναι στη θέση τους! Δεν θα λείπει πια τίποτα και όλοι θα είναι ευτυχισμένοι. Πρώτα εγώ, μετά η πόλη και τέλος όλοι αυτοί που νοιώθουν και χαίρονται με τη δική μου ευτυχία. Και έπειτα όλοι και όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Που θα καταλήξει τελικά αυτό...!?!

Φίλοι μου,

Σας αγαπώ και σας φιλώ (μέχρι το επόμενο post)!