Τελικά πότε περνάμε καλά... (Once in a lifetime)???

Και λοιπόν, να που λες που συναντήθηκα με τη Νανούκα!!!

 

Η Νανούκα? Μεγάλη ιστορία. Ατομάκι μοναδικό, ξεχωριστό, που σπάνια έχεις την τύχη να συναντήσεις μπροστά σου. Και αν η τύχη σου είναι πολύ μεγάλη... Ε, τότε γίνεται φίλη σου και έχεις την δυνατότητα να βγαίνεις έξω μαζί της και να περνάς τόσο καλά όσο σπάνια πια συμβαίνει.

 

Με τη Νανούκα, που λέτε, συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στην Αγγλία, στο Corfe House @Poole, την περίοδο του μεταπτυχιακού στο πανεπιστήμιο του Bournemouth.

 

Γιατί δεν σας είπα, μετά την τελευταία μου καταχώρηση και μετά τα ΤΕΙ, πρακτικές και δουλειές (Boooo, *vomit*) κατέληξα στην Αγλλιά για να κάνω μεταπτυχικό στην Μουσειολογία!

 

Η Νανούκα λοιπόν ήταν το πρώτο άτομο που συνάντησα με την εγκατάστασή μου στις εστίες (αν εξαιρέσουμε πάντα την ρεσεψιονίστ, Delphine). Και φυσικά ήταν το άτομο που έμενε στο διπλανό ακριβώς δωμάτιο από το δικό μου. 504Β εγώ, 504C η Νανούκα (και στο 504D ο Παυλίτο, λίγο αργότερα βεβαίως, με δόλιους τρόπους...). Φτάνω λοιπόν που λέτε στις εστίες πρωί πρωί - όπου όλοι κοιμούνταν - και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω στο σούπερ (στον Κο Sainsbury's όπως έλεγε και ο Παύλος). Γυρνώντας - και την στιγμή που ξεκλειδώνω για να μπω στο δωμάτιο - βλέπω μια κοπελίτσα να βγαίνει από την διπλανή πόρτα. Χαριτωμένη, τσαχπίνα, χαρωπή σαν παιδάκι.

-Hello, μου λέει.

-Hi, της λέω.

-What's your name, μου λέει.

-George, you? της απαντάω.

 

Με κοιτάει λοιπόν και με ρωτάει:

-George You..........? (εδώ εγώ καταλαβαίνω οτι η Νανούκα είναι Ελληνίδα!)

-George, της ξαναπαντώ!

-Ah, yes. Where are you from? με ρωτάει.

-Greece, της απαντώ και η Αθηνά εκρήγνυται

-Έλα ρε, Έλληνας είσαι? Γειά σου ρε Ελλάδα!

 

Και εκεί ξεκινησε η καταπληκτική μας φιλιά και η συνειδητοποίηση οτι η Νανούκα είναι το κάτι άλλο!!!

 

Η Νανούκα λοιπόν είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί σε έναν ομοεθνή της, σε μια ξένη χώρα, τη στιγμή που μόλις έχεις φτάσει και αναρωτιέσαι "Τώρα τί γίνεται?" και αν υπάρχουν άλλοι Έλληνες για να κάνεις παρέα!

 

Της ταιριάζει επάξια και ο τίτλος που της έδωσε ο Πάυλος (ή αλλιώς Παυλίτο, αφού εγώ ήμουν ο Τζωρτζίνος, κατά την Νανούκα πάντα) Αθηνά η Κουλίδου (κουλή -> κουλίδου, ποντιακό) ή Κουλιδοσποράκι (γιατί ξέχασα να σας πω οτι η Νανούκα είναι μικροκαμωμένη, πράγμα που της προσδίδει έξτρα χαριτωμενιά). Γιατί η Νανούκα είναι πραγματικά κουλίδου, με την καλή έννοια πάντα. Αν λοιπόν κάποιος μας άκουγε - το τρίο - έξω για καφέ (βλ. Nero Cafe, Costa Cafe etc. @ Poole) δεν θα άκουγε ποτέ το όνομα Αθηνά. Κουλίδου ο Παυλίτο, Νανούκα εγώ (ξέχασα, το Νανούκα είναι δικό μου). Και φυσικά ποτέ Παύλος και Γιώργος. ΠΟΤΕ! Παυλίτο (ή χαριτωμενίστικα Φαβλίτο'μ - κατά το Παυλίτο μου) και Τζωρτζίνο (ή πάλι χαριτωμενίστικα Δορδίνο).

 

Δεν θα πω λοιπόν τίποτε παραπάνω αυτή τη στιγμή, γιατί θα μπορούσα να γράφω μέχρι του χρόνου. Ήταν ένα μικρό tribute στην Νανούκα, ορμώμενος από την καταπληκτική 5ωρη έξοδο που είχαμε σήμερα, μετά από 6 μήνες. Γιατί παρ'όλο που και οι δύο ζούμε στην Αθήνα, δεν καταφέραμε ποτέ παρά να συναντιόμαστε κάθε 6 μήνες. Τι κρίμα!!!!

 

Αν λοιπόν ποτέ βρεθείτε έξω και ακούσετε μια παρέα να φωνάζει, να γελάει και να λέει ακαταλαβίστικα πράγματα - συνοδευόμενα πάντα από Κουλίδου, Τζωρτζίνο, Παυλίτο, Poole κλπ προαναφερθέντα - να ξέρετε που έχετε βρεθεί: στο πεδίο δράσης της Νανούκας και φίλων. Και μη διστάσετε, ελάτε να μας μιλήσετε. Δεν θα χάσετε! Αντιθέτως.... 

What the f**k is going on nowadays????

Τι κρίμα!

Κάποτε ήταν μια κοπέλα τυφλή. Μισούσε τον εαυτό της που ήταν τυφλή. Μισούσε τον καθένα, εκτός από τον αγαπημένο της.
Αυτός ήταν πάντα εκεί γι' αυτήν. Την αγαπούσε πολύ και ήταν πάντα δίπλα της.
Του είχε πει ότι αν μπορούσε να δει τον κόσμο, τότε θα τον παντρευόταν!
Μια μέρα κάποιος της δώρισε δύο μάτια και τότε μπόρεσε να δει τον κόσμο που τόσο πολύ ήθελε. Είδε και τον αγαπημένο της.
Εκείνος την ρώτησε γεμάτος χαρά «τώρα που μπορείς να δεις τον κόσμο, θα με παντρευτείς;»
Η κοπέλα όμως έκπληκτη είδε ότι ο αγαπημένος της ήταν κι αυτός τυφλός και σοκαρισμένη από αυτό, αρνήθηκε να τον παντρευτεί.
Το αγόρι έφυγε δακρυσμένο και με πόνο. Αργότερα της έστειλε ένα γράμμα. Εκείνο έλεγε με απλά λόγια, σε μια γραμμή:
"Απλά, σε παρακαλώ, να προσέχεις τα μάτια μου..."

Και εύλογα κάποιος πια αναρωτιέται: Τι απέγιναν οι άνθρωποι???

La Tristesse...

Αγάπησέ με κι αρχίζει ο κόσμος εδώ
όσο η γη θα γυρίζει, τόσο εγώ θα γυρνώ.
Μια στιγμή, ένα λεπτό
μια νύχτα σου ζητώ.

Μια νύχτα τρελή, σπασ' το γυαλί
κόψε με όμως έλα.
Μια νύχτα αν τολμάς, κάνε για μας
την πιο μεγάλη τρέλα.

Αγάπησέ με ν' ανοίξει αυτό το κελί
είσαι το κέντρο του κόσμου για μένα εσύ.
Μια στιγμή, ένα λεπτό
μια νύχτα σου ζητώ.

Μια νύχτα τρελή, σπασ' το γυαλί
κόψε με όμως έλα.
Μια νύχτα αν τολμάς, κάνε για μας
την πιο μεγάλη τρέλα.




Σε θέλω... είσαι παιχνίδι κι εσύ,
κάποιου Θεού που όλο φέρνει βροχή
κι όμως σε θέλω...
Σε θέλω... όπως το ρεύμα χτυπά,
δυο χέρια, αθώα, βρεγμένα γυμνά
έτσι σε θέλω, έτσι σε θέλω...

Άφου φτάσαμε ως εδώ, τέλειωσέ με μία κι έξω
τι άλλο τώρα να διαλέξω, τι να ζω.
Στης ζωής μου το γκρεμό, έλα εσύ και γίνε τέρμα
ένα είν' το θέμα, σ' αγαπώ...

Σε θέλω... θάλασσα εσύ του μυαλού,
πνίγομαι όμως δεν πάω αλλού
κι έτσι σε θέλω...
Σε θέλω... σαν πληγωμένο πουλί,
χαριστική σου ζητάω βολή,
έτσι σε θέλω, έτσι σε θέλω...

Άφου φτάσαμε ως εδώ, τέλειωσέ με μία κι έξω
τι άλλο τώρα να διαλέξω, τι να ζω.
Στης ζωής μου το γκρεμό, έλα εσύ και γίνε τέρμα
ένα είν' το θέμα, σ' αγαπώ...


Έτσι απλά, για αυτούς που καταλαβαίνουν.

____Αλλά κυρίως γι' αυτούς που ξέρουν να νοιώθουν.

________Και αποκλειστικά για αυτούς που δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτε...

...γι' αυτούς που απλά αρκεί να κλείσουν τα μάτια, και να "περάσουν"...

......................................................it's just magic!....

Φιλιά._

TRAFFIC (A.K.A. The Crazy Woman's Fair)

Γειά σε όλους σας!

Δεν πιστεύω να με πεθυμήσατε? Έτσι μπράβο.



Πριν ξεκινήσετε την ανάγνωση βάλτε να παίζει το βιντεάκι (γιατί και η πολλή σοβαρότητα βλάπτει).

Γράφω ορμώμενος από την κοίμηση του Μακαριώτατου Χριστόδουλου. Ακούω λοιπόν χθες οτι θα κλείσουν οι δρόμοι, απαγορεύεται το παρκάρισμα κλπ στο κέντρο της Αθήνας. Καλέεεεε camping (θα σας πω για αυτό κάποια άλλη φορά - μήπως το έχω ξαναπεί ;-}). Και εγώ που μένω στην κάτω άκρη της Αθήνας και δουλεύω στην επάνω άκρη, πώς θα πάω στη δουλειά μου????????? Να πετάξω?

Τέλως πάντων, σηκώνομαι ο καλός σου, εξοπλίζομαι με όση υπομονή μπορεί να έχει ένας άνθρωπος 7μιση το πρωί και φεύγω να πάω για δουλειά. Όχι τίποτε άλλο, αλλά σήμερα κυκλοφορούσα κιόλας. Μέρα παρά μέρα συμβαίνει αυτό, να το χάσεις? Για να μην πλατειάζω, βγήκα Συγγρού περίπου 7.40 π.μ. Και έφτασα, που λέτε, στο γραφείο - μέσα, κάθησα κιόλας - 8.10 π.μ. (κανονικά θα έφτανα γύρω στις 8.50) Έχοντας σταματήσει να πάρω καφέ και να παρκάρω κιόλας. Τι μας λέει λοιπόν αυτό?

Δυο πραγματάκια:
1. Οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα είναι ΠΑΡΑ πολλοί τελικά.
2. Οι εργαζόμενοι που χρειάζονται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ το αυτοκίνητό τους καθημερινά είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς που τελικά το παίρνουν.

Και επίσης ερωτώ:
Γιατί οι αργίες - αυτού του τύπου - είναι μόνο για τον Δημόσιο τομέα? Ο ιδιωτικός τομέας δεν έχει ανθρώπους, γυναίκες, μανάδες, Χριστιανούς, θρησκευόμενους κλπ? Δηλαδή σήμερα πενθούσε το Δημόσιο, αλλά οι Ιδ. Υπάλληλοι το διασκεδάζαν στη δουλειά γιατί είναι του "Έξω απο' δω" (που λέει και η θεία μου)? Αν είναι ποτέ δυνατόν!!!!

Συνεχίζω λοιπόν να αναρωτιέμαι γιατί γίνονται αυτά τα κουλά μόνο στην Ελλάδα? Βλαμμένοι είμαστε (ρητορική ερώτηση)? Γιατί κυριαρχεί αυτός ο άκρατος παραλογισμός στα πάντα? Και στην τελική, αφού εμένα τον Ιδ. Υπάλληλο το κράτος με έχει και χεσ... (ή πιό σωστά, ούτε που να με χε...) και με στέλνει για δουλειά σε μέρα Εθνικού πένθους, γιατί πρέπει να με αναγκάσει να πάω και μέσω "Καΐρου" προκειμένου να περάσει η νεκρώσιμη τελετή άνετα και από το κέντρο?

Όπως καταλαβαίνετε, είμαι υπερβολικός για ακόμη μια φορά (γιατί είπαμε, είμαστε και theatrical προσωπικότητες) γιατί από όλα αυτά εμένα δεν με επηρρέασε τίποτε απολύτως (εξαιρεθέντος του γεγονότος οτι δούλεψα σχεδόν 1 ώρα παραπάνω!!!).

Αυτά για σήμερα. Δεν έχει φωτογραφία αυτή τη φορά, γιατί θα ταίριαζε πολύ μια φωτό του Χριστόδουλου, αλλά... δε νομίζω!


Πάρα πολλά φιλιά και εις το επαναγράφειν!

Amour Bizzare!!!

Αγαπημένοι,

Εκ πρώτοις Χρόνια Πολλά και Ευτυχισμένο το νέο Έτος 2008.

Εν δευτέροις, πρέπει να δηλώσω οτι έχω πάθει έρωτα. Χρόνια τώρα, αλλά φέτος το συνειδητοποίησα. Και το πιο περίεργο είναι - όπως αναφέρει και ο τίτλος - πως πρόκειται για έναν έρωτα - αγάπη πιο σωστά - περίεργο.

Για Χριστούγεννα λοιπόν κλείσαμε με παρέα και πήγαμε Μιχάλη Χατζηγιάννη - Γλυκερία στο VOX. Πάντα μου άρεσαν τα τραγούδια του Μιχάλη, από το πρώτο του ακόμη (Άγγιγμα Ψυχής, από την ομώνυμη σειρά) που είναι και το αγαπημένο μου. Χθές όμως άκουσα το καινούριο του τραγούδι - Κράτα με (Ο Γητευτής) - το οποίο και με συνεπήρε. Και βρέθηκα αντιμέτωπος με μια ανεκπλήρωτη και μονόπλερη αγάπη: Είμαι ερωτευμένος με τα τραγούδια του Μιχάλη. Αυτή η μουσική, που είναι σαν να σε χαϊδεύει, σαν να ρέει κάτι εξωπραγματικό γύρω σου, οι μοναδικοί του στίχοι και η αιθέρια του φωνή παράγουν ένα αποτέλεσμα ονειρικό. Θεϊκό. Ερωτεύσιμο!

Ανέκαθεν είχα πρόβλημα με την αγάπη σαν συναίσθημα. Πάντα με δυσκόλευε και συνεχίζει να με δυσκολεύει. Είμαι ιδιότυπος άνθρωπος και δεν μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν και για κανένα λόγο. Και άρα, πώς να αγαπήσω? Οπότε όπως καταλαβαίνετε...

Γι' αυτό λοιπόν και τα τελευταία πολλά χρόνια είμαι μόνος, single, εγώ και οι φίλοι μου. Και για του λόγου το αληθές, περνάω απίστευτα καλά και δεν μου λείπει τίποτε. Πραγματικά τίποτε! Τώρα θα μου πείτε: και στο μέλλον τί γίνεται? Και απαντώ: ποιός σκοτίζεται? Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα του σημερινού ανθρώπου (νομίζω). Σκέφτεται πάντα το μέλλον και ξεχνάει να ζήσει το παρόν, την καθημερινότητά του. Ενεργεί καθημερινά για το μέλλον. Τίποτε για το τώρα. Πόσο παράδοξο, n'est pas?

Αυτά λοιπόν. Παραθέτω παρακάτω και τα λόγια του προαναφερθέντος άσματος, έτσι για το καλό:

ΚΡΑΤΑ ΜΕ (Ο ΓΗΤΕΥΤΗΣ)

Κι αν τα βουνά τα χωρίζουν
Δες! στέκουν μόνα κι ελπίζουν
Αντικρυστά μια ζωή.

Πριν προδοθούν ήταν φίλοι
Μέσα τους κρύβονταν ήλιοι
Κι εγώ με σένα μαζί.

Κράτα με και μη σε νοιάζει
Τίποτα μη σε τρομάζει
Όποιος τολμά να αγαπάει αληθινά
Θα είναι ήρωας πάντα... βαθιά.

Τη δύναμή μου θα αντλήσω
Τα μάγια όλα θα λύσω
Θα είμαι εγώ γητευτής.

Κράτα με και μη σε νοιάζει
Τίποτα μη σε τρομάζει
Όποιος τολμά να αγαπάει αληθινά
Θα είναι ήρωας πάντα... βαθιά. Τα φιλιά μου και θα τα ξαναπούμε του χρόνου.

Υ.Γ. Να πάτε οπωσδήποτε στο VOX. Το πρόγραμμα είναι απλά εκπληκτικό!

Bloody Wireless!

Αν είναι ποτέ δυνατόν!!!

Να μην μπορεί ένας άνθρωπος να βρει άκρη και να συνδέσει το ασύρματο modem - router του!!! Να χ..ω τα manual και όλα τα ενημερωτικά. Πέντε γραμμές συνοπτικά και αν θες λεπτομέρειες... να μπεις στο internet να βρεις!

Καλέ, θα τρελαθώωωωωω! ΠΩΣ θα μπω στο internet για να βρω πληροφορίες εγκατάστασης αν δεν εγκαταστήσω πρώτα??? Δηλ. σαν το αστείο με την πίεση. "Όσο συγχίζομαι μου ανεβαίνει η πίεση και όσο μου ανεβαίνει η πίεση, συγχίζομαι". Μπες για να βρεις πληροφορίες για το πως θα μπεις. Το θέατρο του παραλόγου.



Ζω ένα δράμα!!!

Με τόση σύγχιση ξέχασα να χαιρετίσω. Γεια σας λοιπόν και welcome back. Τούδε και στο εξής θα τα λέμε πιο συχνά (via του blog εννοείται!) Τελικά - και όπως είναι πια ηλίου φαεινότερον - το εγκατέστησα το ασύρματο και είμαι πια on-line.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΡΟΣ ΦΟΙΤΗΤΑΡΙΑ:
Παρατείνετε τις σπουδές σας στο έπακρο. Κοινώς αργήστε να πιάσετε δουλειά όσο πιο πολύ μπορείτε. Δεν παλεύεται! Και ειδικά η δουλειά που θα κάνουν οι συμφοιτητές τελειώνοντας. Γιατί για κάποιο περίεργο λόγο (???) Διοίκηση Επιχειρήσεων τελειώσαμε (τελειώνουμε, θα τελειώσουμε κ.ο.κ.), στα Λογιστήρια ΜΟΝΟ βρίσκουμε δουλειά. Τι κουλαμάρα είναι πάλι αυτή... ούτε και ξέρω.

However, αν εξαιρέσουμε τη μακακία (Μακάκα!) της δουλειάς που σου "τρώει" τη μισή μέρα, είναι ωραία να δουλεύεις και να πληρώνεσαι. Να αναλαμβάνεις μια θέση και σε λίγο καιρό να εξαρτιούνται οι υπόλοιποι από σένα (ή πιο σωστά ΚΑΙ από σένα). Και αν βρεθείτε σε πολύ υπέυθυνη και νευραλγική θέση όπως βρέθηκα εγώ - κακό χρόνο... - να κάνετε κάτι που το ήξερε μόνο ο προηγούμενος και θα το μάθει μόνο ο επόμενος... Μεγάλες στιγμές, χαμός (που λέει και ένας γιατρός, κάπου...).

Λοιπόν, σας φιλώ γιατί νυστάζω (εκεί κατάντησα, να κοιμάμαι με τις κότες!). Au revoir λοιπόν. Ή μάλλον... Au reecrir!!!

Υ.Γ. Θέλω να φύγω, θέλω να την κάνω... Θέλω να πάω στο Λονδίνο, δεν μου αρέσει πια στην Ελλάδα. Μην νομίζετε οτι έπιασα δουλειά και το ξέχασα. Σνιφ!

Bob the Builder (aka Τύπτομαι και Φρίττω)!

Αν είναι ποτέ δυνατόν!!!

Πώς γίνεται να σου αρέσει κάτι, να το σπουδάζεις και να μην βρίσκεις δουλειά? Να σου αρέσει και κάτι άλλο, να το σπουδάζεις και αυτό και να καταλήγεις οτι οι δουλειές που μπορείς να κάνεις με αυτό το πτυχίο να μην σου αρέσουν! Και τελικά να διαπιστώνεις οτι η κλίση σου και αυτό με το οποίο τελικά θα έπρεπε να έχεις ασχοληθεί εξ' αρχής να είναι κάτι που δεν απαιτεί "αναβαθμισμένες" γνώσεις?

Και όμως αυτό, δυστυχώς συμβαίνει σε εμένα αυτή την περίοδο. Πάντα ασχολούμουν και μου φαινόταν exciting οι χειροτεχνίες και οι κατασκευές. Και όταν λέμε κατασκευές εννοούμε πάσης φύσεως. Μέχρι και έπιπλα! Εγκλωβισμένος λοιπόν σε μια πόλη (την γενέτειρά μου) και σε διάφορες καταστάσεις διαπίστωσα οτι θα ήμουν ένας ευτυχισμένος (???) επαρχιώτης, αν οι γονείς μου μού είχαν πάρει ένα τρυπάνι και ένα κατσαβίδι όταν ήμουν 15 χρονών!!!

Γιατί - και αφού κατέληξα οτι στην κατασκευή "διαφόρων" πραγμάτων έχω μεγάλη ικανότητα και φαντασία - ούτε θα χρειαζόταν να σπουδάσω ούτε τίποτε. θα έκανα επάγγελμα, με το πέρας της μαθητείας μου στα Λύκεια της Βέροιας (γιατί ήταν και 2 τρομάρα μου), αυτό που μπορούσα έυκολα να κάνω. Θα γινόμουν π.χ. επιπλοποιός και μετέπειτα και διακοσμητής. Θα πήγαινα λοιπόν να μαθητεύσω δίπλα σε κάποιον που το κατείχε - ίσως και να το "σπούδαζα", άν υπήρχε τότε κάτι σχετικό - και όταν πια θα μπορούσα, θα αποχωρούσα και θα το έκανα κατ' ιδίαν.

Γιατί, φίλτατε αναγνώστη, ο Έλληνας πάντα ο ίδιος θα είναι. Πάντα θα τρώει και πάντα θα θέλει να προβάλλεται, να κοκορεύεται και να ξοδεύει τα λεφτά του αγοράζοντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Δηλαδή - και έρχομαι να το συνδέσω με τα προαναφερθέντα - ο Έλληνας, για να ικανοποιήσει το ψώνιο του και να δικαιωθεί στο πράτειν θεαθήναι, μέσα σε όλα τα άλλα, πληρώνει αδρά για να πάρει έπιπλα (συνήθως τα πιο απίθανα και κακόγουστα) και να διακοσμήσει το σπίτι του (είθισται μέσω διακοσμητή-τριας), χωρίς ΠΟΤΕ σχεδόν να αναλογιστεί τί είναι αυτό που κάνει και υπό άλλες συνθήκες πόσο αυτό θα κόστιζε. Γιατί όταν σε κάτι βάζεις μία "ταμπελίτσα" και αυτόματα 30πλασιάζεις την τιμή του και ο άλλος έρχεται και με το μότο "και πολύ χαρά την έχω" το πληρώνει και το παίρνει, γιατί τότε να μην το κάνεις και εσύ, αφού μπορείς?

Κάτι τέτοια λοιπόν σκέφτομαι και μου γυρίζουν τα μυαλά, γιατί - και δυστυχώς πάλι - οι Έλληνες γονείς ΠΟΤΕ δεν σκέφτονται τα παιδιά τους και τις ικανότητες αυτών όταν τα "κατευθύνουν" στην επιλογή επαγγέλματος. Τα κατευθύνουν (σχεδόν) πάντα σύμφωνα με τις δικές τους προσωπικές φιλοδοξίες. Και η προσωπική φιλοδοξία του Έλληνα γονιού είναι το παιδί του να σπουδάσει. Και καλά, κάποτε το να σπουδάσεις σε ένα πανεπιστήμιο σήμαινε οτι με το πέρας των σπουδών και με το "καλημέρα σας" είχες δουλειά και μάλιστα αξιοπρεπέστατη και καλοπληρωμένη. Σήμερα πάλι "πρέπει" να σπουδάσεις για το τι θα πει ο κόσμος, σε περίπτωση που μείνεις "αμόρφωτός".

Και βεβαίως δεν κατηγορώ τις σπουδές και αυτούς που σπουδάζουν. Κατηγορώ την ελληνική νοοτροπία που τα "χειρωνακτικά και παραγωγικά" επαγγέλματα - μαραγκοί, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, μάστορες κλπ - τα έχουν για παρακατιανά!!! Άκουσον άκουσον. Που για να βρεις ηλεκτρολόγο και να έρθει να σου φτιάξει το οποιοδήποτε πρόβλημα πρέπει να βάλεις βύσμα τον ίδιο το Θεό (Θεέ μου, συγχώρα με!). Και έτσι λοιπόν, μπορείς δεν μπορείς, το έχεις δεν το έχεις, πρέπει να σπουδάσεις για να δικαιώσεις τους γονείς σου και τον ίδιο σου τον εαυτό. Και αν το πτυχίο δεν μπορεί να σου εξασφαλίσει εργασία...? Δεν βαριέσαι, με ένα πτυχίο κανείς δεν χάνεται. Έτσι τουλάχιστον υποστηρίζουν όλοι! Και μετά αναφωνούν το γνωστό: "Για όλους έχει ο Θεός".

Αμ, έλα που ο Θεός δεν έχει για όλους τους πτυχιούχους. Που πια παίρνεις πτυχίο και για τα πιο απίθανα. Σχολή επιπλοποιίας έχει γίνει και νομίζω οτι είναι και ΤΕΙ. Δηλαδή το ψώνιο μας έχει φτάσει μέχρι και εκεί!!! Είμαι επιπλοποιός (ωραιότατο και δημιουργικότατο επάγγελμα, δε λέω) και θα λέω οτι είμαι πτυχιούχος επιπλοποιός. Τρανό θάμα (ελ. μετ. σοβαρό πράγμα - με ειρωνικό ύφος) που θα έλεγε και η γιαγιά μου. Πρέπει δηλαδή και αυτό να το βάλουμε σε καλούπια και να βγαίνουν από τη συγκεκριμένη σχολή τυποποιημένοι επιπλοποιοί και αν στην τελική κάποιος έχει λίγη (ή και πολλή) φαντασία να πετύχει. Και οι άλλοι? Ε, για τους άλλους έχει ο Θεός. Και επειδή ζούμε και σε ένα θεοσεβούμενο κράτος και επειδή ΠΡΕΠΕΙ όλοι να είναι βολεμένοι, μην εκπλαγείτε αν δείτε προκύρηξη του ΑΣΕΠ για επιπλοποιούς. Είναι το επόμενο στάδιο. Γιατί ξέχασα να αναφέρω οτι ο καημός και το όνειρο του Έλληνα είναι να μπει στο Δημόσιο. Αυτό το Δημόσιο πιά, η μάνα του στρατιώτη. Στραβοί, κουτσοί στον Άγιο Παντελεήμονα.

Επειδή όμως ξέφυγα από το θέμα μου, επανέρχομαι καταγγέλοντας όλους εκείνους τους γονείς που έχουν τέτοια παιδιά, αυτά που λέει η λαϊκή ρήση: "σκ..α πιάνουν και γίνονται χρυσάφι", και που δεν τα αφήνουν ή δεν τα κατευθύνουν, προς εκείνη την κατεύθυνση που θα τα κάνει ενεργούς εργαζόμενους, ευτυχισμένους, δημιουργικούς και που μπορούν να οδηγήσουν εκείνο τον κλάδο τους (τον κάθε κλάδο) ένα βήμα πιο μπροστά. Γιατί όλοι ξέρουμε οτι όταν κάνεις αυτό που μπορείς και αυτό που σου αρέσει, εξάπτεις τη φαντασία σου και eventually μεγαλουργείς.

Αυτά λοιπόν. Πλατείασα και σας κούρασα, αλλά έπρεπε να τα πω. Και δεν έχει φωτό αυτή τη φορά. Δεν βρήκα κάτι άξιο του άρθρου μου!!! (μα τι ψώνιο, Θεέ μου).

Τα φιλιά μου και την απειλή μου: Αν τα παιδιά σας (όταν θα κάνετε) έχουν διαφορετικές ικανότητες και δεξιότητες από το διάβασμα, μην τα πιέζετε. Τα άλλα επαγγέλματα είναι αυτά που τη σήμερον ημέρα έχουν τη δουλειά και τα λεφτά. Εκείνα τα επαγγέλματα που εμείς - οι μικροαστοί δηλαδή - τα θεωρούμε μικροαστικά (ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΔΥΝΑΤΟΝ!!!) και basse classe.

ΕΛΛΑΣ - Για πάντα ψωροκώσταινα!