La Tristesse...

Αγάπησέ με κι αρχίζει ο κόσμος εδώ
όσο η γη θα γυρίζει, τόσο εγώ θα γυρνώ.
Μια στιγμή, ένα λεπτό
μια νύχτα σου ζητώ.

Μια νύχτα τρελή, σπασ' το γυαλί
κόψε με όμως έλα.
Μια νύχτα αν τολμάς, κάνε για μας
την πιο μεγάλη τρέλα.

Αγάπησέ με ν' ανοίξει αυτό το κελί
είσαι το κέντρο του κόσμου για μένα εσύ.
Μια στιγμή, ένα λεπτό
μια νύχτα σου ζητώ.

Μια νύχτα τρελή, σπασ' το γυαλί
κόψε με όμως έλα.
Μια νύχτα αν τολμάς, κάνε για μας
την πιο μεγάλη τρέλα.




Σε θέλω... είσαι παιχνίδι κι εσύ,
κάποιου Θεού που όλο φέρνει βροχή
κι όμως σε θέλω...
Σε θέλω... όπως το ρεύμα χτυπά,
δυο χέρια, αθώα, βρεγμένα γυμνά
έτσι σε θέλω, έτσι σε θέλω...

Άφου φτάσαμε ως εδώ, τέλειωσέ με μία κι έξω
τι άλλο τώρα να διαλέξω, τι να ζω.
Στης ζωής μου το γκρεμό, έλα εσύ και γίνε τέρμα
ένα είν' το θέμα, σ' αγαπώ...

Σε θέλω... θάλασσα εσύ του μυαλού,
πνίγομαι όμως δεν πάω αλλού
κι έτσι σε θέλω...
Σε θέλω... σαν πληγωμένο πουλί,
χαριστική σου ζητάω βολή,
έτσι σε θέλω, έτσι σε θέλω...

Άφου φτάσαμε ως εδώ, τέλειωσέ με μία κι έξω
τι άλλο τώρα να διαλέξω, τι να ζω.
Στης ζωής μου το γκρεμό, έλα εσύ και γίνε τέρμα
ένα είν' το θέμα, σ' αγαπώ...


Έτσι απλά, για αυτούς που καταλαβαίνουν.

____Αλλά κυρίως γι' αυτούς που ξέρουν να νοιώθουν.

________Και αποκλειστικά για αυτούς που δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτε...

...γι' αυτούς που απλά αρκεί να κλείσουν τα μάτια, και να "περάσουν"...

......................................................it's just magic!....

Φιλιά._

TRAFFIC (A.K.A. The Crazy Woman's Fair)

Γειά σε όλους σας!

Δεν πιστεύω να με πεθυμήσατε? Έτσι μπράβο.



Πριν ξεκινήσετε την ανάγνωση βάλτε να παίζει το βιντεάκι (γιατί και η πολλή σοβαρότητα βλάπτει).

Γράφω ορμώμενος από την κοίμηση του Μακαριώτατου Χριστόδουλου. Ακούω λοιπόν χθες οτι θα κλείσουν οι δρόμοι, απαγορεύεται το παρκάρισμα κλπ στο κέντρο της Αθήνας. Καλέεεεε camping (θα σας πω για αυτό κάποια άλλη φορά - μήπως το έχω ξαναπεί ;-}). Και εγώ που μένω στην κάτω άκρη της Αθήνας και δουλεύω στην επάνω άκρη, πώς θα πάω στη δουλειά μου????????? Να πετάξω?

Τέλως πάντων, σηκώνομαι ο καλός σου, εξοπλίζομαι με όση υπομονή μπορεί να έχει ένας άνθρωπος 7μιση το πρωί και φεύγω να πάω για δουλειά. Όχι τίποτε άλλο, αλλά σήμερα κυκλοφορούσα κιόλας. Μέρα παρά μέρα συμβαίνει αυτό, να το χάσεις? Για να μην πλατειάζω, βγήκα Συγγρού περίπου 7.40 π.μ. Και έφτασα, που λέτε, στο γραφείο - μέσα, κάθησα κιόλας - 8.10 π.μ. (κανονικά θα έφτανα γύρω στις 8.50) Έχοντας σταματήσει να πάρω καφέ και να παρκάρω κιόλας. Τι μας λέει λοιπόν αυτό?

Δυο πραγματάκια:
1. Οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα είναι ΠΑΡΑ πολλοί τελικά.
2. Οι εργαζόμενοι που χρειάζονται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ το αυτοκίνητό τους καθημερινά είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς που τελικά το παίρνουν.

Και επίσης ερωτώ:
Γιατί οι αργίες - αυτού του τύπου - είναι μόνο για τον Δημόσιο τομέα? Ο ιδιωτικός τομέας δεν έχει ανθρώπους, γυναίκες, μανάδες, Χριστιανούς, θρησκευόμενους κλπ? Δηλαδή σήμερα πενθούσε το Δημόσιο, αλλά οι Ιδ. Υπάλληλοι το διασκεδάζαν στη δουλειά γιατί είναι του "Έξω απο' δω" (που λέει και η θεία μου)? Αν είναι ποτέ δυνατόν!!!!

Συνεχίζω λοιπόν να αναρωτιέμαι γιατί γίνονται αυτά τα κουλά μόνο στην Ελλάδα? Βλαμμένοι είμαστε (ρητορική ερώτηση)? Γιατί κυριαρχεί αυτός ο άκρατος παραλογισμός στα πάντα? Και στην τελική, αφού εμένα τον Ιδ. Υπάλληλο το κράτος με έχει και χεσ... (ή πιό σωστά, ούτε που να με χε...) και με στέλνει για δουλειά σε μέρα Εθνικού πένθους, γιατί πρέπει να με αναγκάσει να πάω και μέσω "Καΐρου" προκειμένου να περάσει η νεκρώσιμη τελετή άνετα και από το κέντρο?

Όπως καταλαβαίνετε, είμαι υπερβολικός για ακόμη μια φορά (γιατί είπαμε, είμαστε και theatrical προσωπικότητες) γιατί από όλα αυτά εμένα δεν με επηρρέασε τίποτε απολύτως (εξαιρεθέντος του γεγονότος οτι δούλεψα σχεδόν 1 ώρα παραπάνω!!!).

Αυτά για σήμερα. Δεν έχει φωτογραφία αυτή τη φορά, γιατί θα ταίριαζε πολύ μια φωτό του Χριστόδουλου, αλλά... δε νομίζω!


Πάρα πολλά φιλιά και εις το επαναγράφειν!