Amour Bizzare!!!

Αγαπημένοι,

Εκ πρώτοις Χρόνια Πολλά και Ευτυχισμένο το νέο Έτος 2008.

Εν δευτέροις, πρέπει να δηλώσω οτι έχω πάθει έρωτα. Χρόνια τώρα, αλλά φέτος το συνειδητοποίησα. Και το πιο περίεργο είναι - όπως αναφέρει και ο τίτλος - πως πρόκειται για έναν έρωτα - αγάπη πιο σωστά - περίεργο.

Για Χριστούγεννα λοιπόν κλείσαμε με παρέα και πήγαμε Μιχάλη Χατζηγιάννη - Γλυκερία στο VOX. Πάντα μου άρεσαν τα τραγούδια του Μιχάλη, από το πρώτο του ακόμη (Άγγιγμα Ψυχής, από την ομώνυμη σειρά) που είναι και το αγαπημένο μου. Χθές όμως άκουσα το καινούριο του τραγούδι - Κράτα με (Ο Γητευτής) - το οποίο και με συνεπήρε. Και βρέθηκα αντιμέτωπος με μια ανεκπλήρωτη και μονόπλερη αγάπη: Είμαι ερωτευμένος με τα τραγούδια του Μιχάλη. Αυτή η μουσική, που είναι σαν να σε χαϊδεύει, σαν να ρέει κάτι εξωπραγματικό γύρω σου, οι μοναδικοί του στίχοι και η αιθέρια του φωνή παράγουν ένα αποτέλεσμα ονειρικό. Θεϊκό. Ερωτεύσιμο!

Ανέκαθεν είχα πρόβλημα με την αγάπη σαν συναίσθημα. Πάντα με δυσκόλευε και συνεχίζει να με δυσκολεύει. Είμαι ιδιότυπος άνθρωπος και δεν μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν και για κανένα λόγο. Και άρα, πώς να αγαπήσω? Οπότε όπως καταλαβαίνετε...

Γι' αυτό λοιπόν και τα τελευταία πολλά χρόνια είμαι μόνος, single, εγώ και οι φίλοι μου. Και για του λόγου το αληθές, περνάω απίστευτα καλά και δεν μου λείπει τίποτε. Πραγματικά τίποτε! Τώρα θα μου πείτε: και στο μέλλον τί γίνεται? Και απαντώ: ποιός σκοτίζεται? Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα του σημερινού ανθρώπου (νομίζω). Σκέφτεται πάντα το μέλλον και ξεχνάει να ζήσει το παρόν, την καθημερινότητά του. Ενεργεί καθημερινά για το μέλλον. Τίποτε για το τώρα. Πόσο παράδοξο, n'est pas?

Αυτά λοιπόν. Παραθέτω παρακάτω και τα λόγια του προαναφερθέντος άσματος, έτσι για το καλό:

ΚΡΑΤΑ ΜΕ (Ο ΓΗΤΕΥΤΗΣ)

Κι αν τα βουνά τα χωρίζουν
Δες! στέκουν μόνα κι ελπίζουν
Αντικρυστά μια ζωή.

Πριν προδοθούν ήταν φίλοι
Μέσα τους κρύβονταν ήλιοι
Κι εγώ με σένα μαζί.

Κράτα με και μη σε νοιάζει
Τίποτα μη σε τρομάζει
Όποιος τολμά να αγαπάει αληθινά
Θα είναι ήρωας πάντα... βαθιά.

Τη δύναμή μου θα αντλήσω
Τα μάγια όλα θα λύσω
Θα είμαι εγώ γητευτής.

Κράτα με και μη σε νοιάζει
Τίποτα μη σε τρομάζει
Όποιος τολμά να αγαπάει αληθινά
Θα είναι ήρωας πάντα... βαθιά. Τα φιλιά μου και θα τα ξαναπούμε του χρόνου.

Υ.Γ. Να πάτε οπωσδήποτε στο VOX. Το πρόγραμμα είναι απλά εκπληκτικό!

Bloody Wireless!

Αν είναι ποτέ δυνατόν!!!

Να μην μπορεί ένας άνθρωπος να βρει άκρη και να συνδέσει το ασύρματο modem - router του!!! Να χ..ω τα manual και όλα τα ενημερωτικά. Πέντε γραμμές συνοπτικά και αν θες λεπτομέρειες... να μπεις στο internet να βρεις!

Καλέ, θα τρελαθώωωωωω! ΠΩΣ θα μπω στο internet για να βρω πληροφορίες εγκατάστασης αν δεν εγκαταστήσω πρώτα??? Δηλ. σαν το αστείο με την πίεση. "Όσο συγχίζομαι μου ανεβαίνει η πίεση και όσο μου ανεβαίνει η πίεση, συγχίζομαι". Μπες για να βρεις πληροφορίες για το πως θα μπεις. Το θέατρο του παραλόγου.



Ζω ένα δράμα!!!

Με τόση σύγχιση ξέχασα να χαιρετίσω. Γεια σας λοιπόν και welcome back. Τούδε και στο εξής θα τα λέμε πιο συχνά (via του blog εννοείται!) Τελικά - και όπως είναι πια ηλίου φαεινότερον - το εγκατέστησα το ασύρματο και είμαι πια on-line.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΡΟΣ ΦΟΙΤΗΤΑΡΙΑ:
Παρατείνετε τις σπουδές σας στο έπακρο. Κοινώς αργήστε να πιάσετε δουλειά όσο πιο πολύ μπορείτε. Δεν παλεύεται! Και ειδικά η δουλειά που θα κάνουν οι συμφοιτητές τελειώνοντας. Γιατί για κάποιο περίεργο λόγο (???) Διοίκηση Επιχειρήσεων τελειώσαμε (τελειώνουμε, θα τελειώσουμε κ.ο.κ.), στα Λογιστήρια ΜΟΝΟ βρίσκουμε δουλειά. Τι κουλαμάρα είναι πάλι αυτή... ούτε και ξέρω.

However, αν εξαιρέσουμε τη μακακία (Μακάκα!) της δουλειάς που σου "τρώει" τη μισή μέρα, είναι ωραία να δουλεύεις και να πληρώνεσαι. Να αναλαμβάνεις μια θέση και σε λίγο καιρό να εξαρτιούνται οι υπόλοιποι από σένα (ή πιο σωστά ΚΑΙ από σένα). Και αν βρεθείτε σε πολύ υπέυθυνη και νευραλγική θέση όπως βρέθηκα εγώ - κακό χρόνο... - να κάνετε κάτι που το ήξερε μόνο ο προηγούμενος και θα το μάθει μόνο ο επόμενος... Μεγάλες στιγμές, χαμός (που λέει και ένας γιατρός, κάπου...).

Λοιπόν, σας φιλώ γιατί νυστάζω (εκεί κατάντησα, να κοιμάμαι με τις κότες!). Au revoir λοιπόν. Ή μάλλον... Au reecrir!!!

Υ.Γ. Θέλω να φύγω, θέλω να την κάνω... Θέλω να πάω στο Λονδίνο, δεν μου αρέσει πια στην Ελλάδα. Μην νομίζετε οτι έπιασα δουλειά και το ξέχασα. Σνιφ!