Home Alone (a.k.a. Sweet Solitude)

Αγαπητοί αναγνώστες,

Συμβαίνει ένα πολύ περίεργο - για μένα - φαινόμενο και πρέπει να το καταγράψω. Σε όλη τη ζωή του ο άνθρωπος περνά από διάφορες φάσεις - περιόδους. Οι σπουδές είναι μια από αυτές τις περιόδους. Και πολύ σημαντική περίοδος, για την "μετάλλαξη" της ψυχοσύνθεσης και της "αλλαγής" ενός ανθρώπου, όταν λαμβάνει χώρα σε μια άλλη πόλη, από την γεννέτειρα.

Είναι, λοιπόν, ποτέ δυνατόν ένας φοιτητής να φτάνει στο πέρας των σπουδών του και να μην προσπαθεί να περάσει όσο καλύτερα γίνεται? Έστω και αν η "άλλη" πόλη δεν του άρεσε, του έλειπαν οι φίλοι του, έφευγε συνεχώς και όταν ήταν εδώ ο νους του να είναι εκεί (στην ΔΙΚΗ του την πόλη). Πως μπορεί ένας άνθρωπος να έχει λίγες εβδομάδες υπόλοιπο για να κλείσει οριστικά ένα σημαντικό κεφάλαιο της ζωής του και να συμπεριφέρεται "σαν να μην τρέχει τίποτα"?

Αυτό λοιπόν συμβαίνει και σε εμένα. Περνάω μια φάση γλυκιάς μοναξιάς, στον μέγιστο βαθμό. Πάντα μου άρεσε να κάθομαι μόνος μου στο σπίτι και να κάνω ό,τι μου αρέσει. Πάντα όμως σε λογικά πλαίσια. Και στα πλαίσια της κοινωνικότητας και της αποφυγής εμφάνισης τάσεων σχιζοφρένειας.

Σε 2 εβδομάδες λοιπόν, η (2η) φοιτητική μου περίοδος τελειώνει (τυπικά πάντα, ουσιαστικά του χρόνου) και η φυσική μου παρουσία στην πόλη αυτή θα πάψει να υπάρχει. Προσπαθώ λοιπόν και να βγω και να διασκεδάσω και να περάσω - τέλος πάντων - όσο καλύτερα γίνεται τις τελευταίες αυτές ημέρες. Αλλά...

Καμία ανταπόκριση. Όλοι οι "φίλοι" συμφοιτητές έχουν ήδη διαγράψει και την πόλη και όλα όσα σχετίζονται με αυτήν. Δεν βγαίνουν από το σπίτι τους, παρά μόνο για να πάνε στη σχολή ή - και αυτό με τα χίλια ζόρια - για να πιούμε κανένα καφέ. Γιατί έτσι, ρε παιδιά? Απολαύστε την κάθε στιγμή της ζωής σας, έστω και αν δεν "τρελαίνεστε" με τα δεδομένα!

Κλείνω λοιπόν γιατί μόλις κατάφερα να πείσω κάποιον και να βγούμε για φαγητό. Κάνει και την απίστευτη ζέστη...

Σας φιλώ και σας καληνυχτώ!

Υ.Γ. Ζήσε τη ζωή στο maximum δεν λέει και μια διαφήμιση...?

Dante' s Inferno!

Αγαπημένοι μου, καλησπέρα.

Η λαϊκή ρήση υποστηρίζει οτι "Τα χωριά μας καίγονται και οι που..νες λούζονται". Βεβαίως ο λόγος για τον οποίο γίνεται αναφορά σε αυτό δεν ταιριάζει με το επικείμενο, αλλά...

Έχω λοιπόν να δηλώσω οτι το μυαλό μου έχει πάθει "ξηρασία" από τη ζέστη. Σαν τη φωτογραφία ένα πράγμα. Αρχομένης και της εξεταστικής από βδομάδα... κάνε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός.

Διότι κύριε, όταν ο καιρός ήταν στα φυσιολογικά του, τον θεωρούσες δεδομένο και έκανες ότι σου κατέβαινε, χωρίς να σκεφτείς αν αυτό θα έχει επίπτωση στο περιβάλλον, μελλοντικά. Και ιδού...! Γιατί και η άλλη λαϊκή ρήση λέει - και εδώ ταιριάζει - πως "Ότι φτύνεις, το λούζεσαι". Γι' αυτό πήγαινε να κάνεις ένα ντουσάκι τώρα (γιατί η γαλλική λέξη είναι douche και πρέπει να ακριβολογούμε), μπας και ψυχθεί λίγο το μυαλό σου και αρχίσει να στροφάρει.

Και εγώ λοιπόν θέλω να φύγω από τη Λάρισα αυτή τη στιγμή (Απ' τόν Αλή στον Παπαλή), γιατί ο κάμπος - αυτή τη χρονική περίοδο - είναι υποψήφιος για Oscar καλύτερου σκηνικού, στην "Κόλαση του Δάντη" (όχι του Χρήστου Δάντη, προς Θεού!. Του Dante Alighieri). Η ζέστη της χιλιετίας λοιπόν και όποιος δεν έχει Air Condition (καλή ώρα, ο υπογράφων) καλά να πάθει.

Διότι πρέπει να συμβαδίζουμε, φίλτατε αναγνώστη, με την τεχνολογία (ύφος εριστικό). Γιατί όσο περισσότερη ζέστη κάνει, τόσα περισσότερα Air Condition πωλούνται. Και όσα περισσότερα Air Condition πωλούνται, τόση περισσότερη ζέστη κάνει!!! (αναλογιζόμενοι βέβαια το γεγονός οτι το Air Condition φέρνει μέσα κρύο, αλλά βγάζει έξω ζέστη).

Τέλος, επειδή δεν την "παλεύω" άλλο, έχω να δηλώσω οτι: Καίγομαι, λιώνω, πεθαίνω, χάνομαι. Και (και όταν λέω εγώ οτι προτιμώ το χειμώνα, με κοροϊδεύουν) τι μπορείς να κάνεις με τέτοια ζέστη? Άντε, το χειμώνα μπορείς να φορέσεις ΟΛΑ σου τα ρούχα και τελικά να μην κρυώνεις. Το καλοκαίρι??? Και ξεβράκωτος να μείνεις, πάλι ζεσταίνεσαι, το πετσί σου να το βγάλεις δεν γίνεται (αλλά και πάλι θα ζεσταινόσουν)...

Που οδηγούμαστε τελικά...???

Τα φιλιά μου και καλή υπομονή.

Υ.Γ. Παρασκευή σήμερα, θα εφορμήσετε στις παραλίες και για το ΣΚ θα καταφέρετε να γλυτώσετε τα εγκεφαλικά και τις ψυχικές παρακρούσεις - ένεκα πάντα της ζέστης. Τυχερούληδες!!!

Matter of Perception!!!

Γεια σας!!!

Ορμώμενος από μια κουβέντα που είχα με την ξαδέρφη μου, αποφάσισα να γράψω για κάτι, που προσωπικά βρίσκω απίστευτο!!!

Είναι φορές που γίνεται κάτι στη ζωή ενός ανθρώπου και τον "στιγματίζει" για το υπόλοιπο της ζωής του. Και αναφέρομαι μόνο σε καλά γεγονότα. Όπως λοιπόν είπα και στην ξαδέρφη:

"Υπάρχουν γεγονότα, κοινά μεταξύ δύο ανθρώπων, που μπορεί για τον ένα να είναι ρουτίνα και έπειτα λήθη, αλλά για τον άλλο να αποτελούν σταθμό ζωής".

Μια τέτοια λοιπόν στιγμή, για μένα, ήταν η πρώτη φορά που πήγα στο Λονδίνο. Πήγα λόγω του γεγονότος οτι η αγαπημένη ξαδέρφη έκανε εκεί το μεταπτυχιακό της και ήταν ευκαιρία - από τη μια να πάμε και από την άλλη να μας "ξεναγήσει" στο Λονδίνο κάποιος που το ξέρει.

Ο συνδυασμός λοιπόν του ταξιδιού και της πρώτης επαφής με το γεγονός του μεταπτυχιακού, έπαιξε καταλυτικό, για μένα, ρόλο, γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω την πόλη μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου που ζούσε εκεί. Το περίεργο όμως είναι οτι η γεύση που άφησε σε μένα το Λονδίνο, ήταν αυτή ενός ανθρώπου που το ζούσε και το γνώριζε, στην καθημερινότητά του. Και ενώ η ξαδέρφη το θεωρεί πια δεδομένο και παρελθόν γεγονός, με καλές και άσχημες στιγμές (προσαρμογή, δύσκολες στιγμές, ΠΟΛΥ διάβασμα), εμένα μου φαντάζει ευοίωνο και ερατεινό!

Κοινώς, και όπως συνηθίζω να λέω, ταυτίστηκα!!! Ναι λοιπόν, ταυτίστηκα με το Λονδίνο και δεν ντρέπομαι καθόλου γι' αυτό. Είμαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας, αλλά θα ήθελα πολύ να ζήσω εκεί. Αυτή η πόλη μου είναι πια οικεία. Νοιώθω οτι την ξέρω, οτι με ξέρει, την αγαπώ και με αγαπά και αυτή! Με καλεί κοντά της και δεν ξέρω τι με κρατάει πίσω! Ή μάλλον ξέρω, αλλά αυτό θα το αναλύσουμε κάποια άλλη φορά.

Δεν ξέρω λοιπον αν σας έχει συμβεί ποτέ κάτι παρόμοιο? Αλλά αν όχι, εύχομαι να γίνει!!! Γιατί, πραγματικά, είναι ένα συναίσθημα ΑΛΗΘΙΝΟ - χωρίς να έχει κάποια λογική και υπαρκτή βάση - και απείρως όμορφο, που εμένα προσωπικά μου προσδίδει (όποτε έρχεται ζωντανό στο μυαλό μου) μια μόνιμη κατάσταση ευφορίας, χαράς, αγαλλίασης και δύναμης. Και αν ξέρω οτι δεν ανταποκρίνεται σε πραγματικό βίωμα και καταστάσεις, εμένα μου αρκεί που απλά συμβαίνει!!!

Γιατί εγώ έζησα στο Λονδίνο, μέσα από τα μάτια, τις αναμνήσεις και το αίμα κάποιου άλλου! Έζησα και χάρηκα, έψαξα και έμαθα, κουράστηκα αλλά ανταμείφθηκα, κοιμήθηκα και ξύπνησα. Και ήμουν εκεί! Ένα κομμάτι δικό του, ένα κομμάτι που τώρα λείπει από το puzzle. Και η εικόνα παραμένει ακόμη ανολοκλήρωτη! Για πόσο? Κανείς, μάλλον, δεν ξέρει.

Αλλά όταν - και αν - ολοκληρωθεί η είκονα, όλα θα είναι στη θέση τους! Δεν θα λείπει πια τίποτα και όλοι θα είναι ευτυχισμένοι. Πρώτα εγώ, μετά η πόλη και τέλος όλοι αυτοί που νοιώθουν και χαίρονται με τη δική μου ευτυχία. Και έπειτα όλοι και όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Που θα καταλήξει τελικά αυτό...!?!

Φίλοι μου,

Σας αγαπώ και σας φιλώ (μέχρι το επόμενο post)!

Bad Luck!!!

ΣΥΜΦΟΡΑΑΑΑΑΑ!!!

Καλησπέρα σας

(γιατί για μένα σίγουρα δεν είναι)

Σας έχει τύχει ποτέ να σας συμβεί κάτι και να είναι αδύνατον να πιστέψετε ότι αυτό το πράγμα συμβαίνει σε ΕΣΑΣ εκείνη τη στιγμή, που συνήθως είναι και η πιο ακατάλληλη???

Ε, λοιπόν αν σας έχει συμβεί (ή συνέχίζει να σας συμβαίνει, μια και υπάρχουν πολλοί γκαντέμηδες μεταξύ μας) να ξέρετε οτι δεν είστε οι μόνοι. Συμβαίνει και σε άλλους!

Και όχι τίποτε άλλο, αλλά φανταστείτε να έχετε ξοδέψει πολλές ώρες/μέρες/μήνες (ή άλλα χρονικά πλαίσια) πνευματικής , χειρωνακτικής ή συνδυαστικής εργασίας και κάποια στιγμή να αντιληφθείτε οτι όλα πήγαν στράφι, γιατί αυτό που υποτίθεται οτι φτιάχνατε ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ!!!!!

Ουαί και φεύ, αλί και τρις αλί, βάι βάι βάι κι αμάν αμάν (για να μην αναφέρω τίποτε πιο "βαρύ" τύπου: Γ..ω την π.....α την Εύα, όπως λέει και μια φίλη). Τέτοιου τύπου είναι λοιπόν οι αντιδράσεις σε αυτές τις περιπτώσεις, αν και υπάρχουν και στιγμές που νοιώθεις το εγκεφαλικό να σε πλησιάζει και δεν ξέρεις πώς να λακίσεις, για να μην σε μαζέψουν αργότερα τίποτα τύποι με άσπρα! Την ειδικότητά τους, βεβαίως, και το ίδρυμα από το οποίο θα προέρχονται το αφήνω στην δική σας φαντασία...

Ποιός λοιπόν φταίει σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν ΕΣΥ ο ίδιος ξέρεις οτι όλες σου οι κινήσεις ήταν οι προβλεπόμενες και φρόντιζες και στο ενδιάμεσο να διασφαλίζεις ή να εξασφαλίζεις (ή αλλιώς, να κάνεις save) την εργασία σου μέχρι εκείνη τη στιγμή? Τι μπορεί να πάει ΤΟΣΟ λάθος, ώστε όλα να χαθούν δίχως λόγο κι αφορμή (Νατάσα for ever!)?

Μήπως τελικά υπάρχουν ζηλόφθονες και κακοπροάιρετοι άνθρωποι, που μια τους ματιά ή σκέψη ή λόγος αρκεί για να γκρεμίζουν ό,τι εσύ προσπαθείς να χτίσεις? Τελικά υπάρχει το λεγόμενο "μάτι"? Μπορεί κάποιος να "καταραστεί" (βαριά λέξη) κάποιον άλλο? Και αν τελικά συμβαίνουν αυτά, τι μπορείς να κάνεις για να γλυτώσεις το κακό?

Εν κατακλείδι, και επειδή μου συνέβη σήμερα να προσπαθώ επί 4 ώρες να ολοκληρώσω ένα κομμάτι μιας εργασίας, που τελικά, αργότερα - και μετά από άπειρα saves - διαπίστωσα οτι δεν είχε σωθεί τίποτα από τα γεγραμμένα και οτι 4 ολόκληρες ώρες went down the drain, έχω να δηλώσω οτι για όποια τέτοια κατάσταση, κάποιος λάκος υπάρχει στη φάβα!!! Αλλά θα βρω εγώ ποιός-α ευθύνεται για αυτό το κακό. Και μόλις τον-την βρω; Ουαί κι αλλοίμονο!!!

Τα φιλιά μου...

(και σας εύχομαι ποτέ να μην βρεθείτε σε αυτή την κατάσταση!)

What for???

Πολύ καλησπέρα σας!

Παρατηρώ - τα τελευταία 3 χρόνια που φοιτώ σε ένα Τ.Ε.Ι. (ονόματα να μη λέμε) - ένα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ και εντελώς παράδοξο γεγονός.

Οι περισσότεροι φοιτητές δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τα μαθήματα του τμήματος που παρακολουθούν (τουλάχιστον όχι στο δικό μου τμήμα). Και όχι μόνο αυτό, αλλά ένα μεγάλο μέρος αυτών δεν μπορούν ούτε να καταλάβουν και να μάθουν τι παίζει!

Μα αν είναι ποτέ δυνατόν χρυσέ μου - χρυσή μου!!! Είσαι που είσαι γκάου, το έχεις που το έχεις καμμένο, είσαι "ό,τι του φανεί του λωλοΣτεφανή" και από την Πόλη έρχεσαι και στην κορφή κανέλα (και πολλές πολλές ακόμη λαϊκές ρήσεις). Δεν μπορείς τουλάχιστον να καταλάβεις οτι περνάει ο χρόνος σου (και γενικά τα χρόνια) επί ματαίω? Δεν αντιλαμβάνεσαι (με ό,τι έχει απομείνει εκεί ψηλα) οτι "δεν το' χεις", να πατήσεις πόδι και να πεις οτι αυτό που κάνεις δεν σου αρέσει και να απαιτήσεις - από τον εαυτό σου ή από αυτούς που εξαρτάσαι - να κάνεις ή να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι που να σου αρέσει, ώστε να τα καταφέρεις (καλύτερα τουλάχιστον απ' ότι τώρα)?

Είναι φυσιολογικό να θες να σπουδάσεις Επιστήμες Θεωρίας (κοινώς να γίνεις Φιλόλογος ή ό,τι άλλο) και να καταλήγεις να σπουδάζεις Οικονομικά σε ένα Τ.Ε.Ι. Με ποιά λογική μπορεί να συμβαίνει αυτό; Αλλά έτσι είναι!!! Όταν ο αρχοντοχωριάτης Έλληνας, με την ακόμη πιο χωριάτική νοοτροπία - εν έτει 2007, Hello, new Millenium!!! - απαιτεί από την πολιτεία να του σπουδάσει το παιδί, όσο χαζό (με την καλή έννοια πάντα) και αν είναι αυτό, αυτά συμβαίνουν!

Θέλεις να γίνεις Γιατρός; Αχ, ξέρεις, δεν γίνεται. Πρέπει να δώσεις 10 μαθήματα και να γνωρίζεις τα πάντα. Γιατί γιατρός που δεν μπορεί να αναλύσει - γραμματικά και συντακτικά - τον όρκο του Ιπποκράτη, και μάλιστα στα αρχαία, δεν νοείται!!! Δεν γίνεσαι καλύτερα νοσηλευτής; Πάλι, μέσα στα νοσοκομεία θα βολοδέρνεις (άσε που και οι βαθμοί σου, αφού δεν σου αρέσουν τα αρχαία και τα πληροφοριακά, θα επαρκούν μόνο για αυτή τη σχολή!).

Έτσι που λέτε - και ορμώμενος από μια ιδία προσωπική εμπειρία - έχω να δηλώσω οτι τα πράγματα πρέπει απλά να αλλάξουν και να βρεθεί ένας τρόπος ώστε να μπορεί, όποιος-α έχει τα φόντα, τις προϋποθέσεις και το γνωσιακό υπόβαθρο, να περνά αποκλειστικά και μόνο στη σχολή που θέλει, όυτως ώστε κατά τη διάρκεια των σπουδών του/της αλλά και μετέπειτα στην εργασιακή πορεία να μπορεί και να ΘΕΛΕΙ να αποδόσει τα μέγιστα.

Φίλοι μου, σας αγαπώ (που έλεγε και μια ψυχή παλαιότερα)!

Υ.Γ. Θέλω να αποδώσω τα εύσημα αυτής της καταχώρησης στον συμφοιτητή και συμπολίτη Νίκο, από την κατάσταση του οποίου πήρα το έναυσμα να κριτικάρω το Γ' Βάθμιο Εκπαιδευτικό Σύστημα αυτής της - σε πάρα πολλές στιγμές και καταστάσεις - υπέροχης χώρας! Τονίζω βεβαίως οτι ο εν λόγω συμφοιτητής δεν ανήκει στην παραπάνω συνομοταξία, απλά - και από δικό του καθαρά φταίξιμο - βρέθηκε σε αυτή τη "λάθος" θέση. Ένα χειροκρότητα εμψύχωσης για το Νίκο λοιπόν!!! (κλαπ, κλαπ...)

Auguste deWinter

Καλημέρα σε όλους!

Και επειδή η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, έξω βρέχει, έβρεχε ή θα βρέξει! Διαλέγετε και παίρνετε το δελτίο καιρού που σας βολεύει. Αν είναι όμως ποτέ δυνατόν να πλησιάζουμε τα μέσα Ιουνίου και ο καιρός να θυμήθηκε τώρα οτι μια και Φθινώπορο-Χειμώνα δεν έβρεξε, Άνοιξη δεν το έκανε, ας το κάνει τώρα!

Αλλά κύριε πρόεδρε, εμείς δεν πτοούμαστε. Γιατί και εμείς, όπως η Βασίλω, όπου γάμος και χαρά πρώτοι! Και γιατί όποιος έχει πραγματικά όρεξη και κέφι, δεν θα πτοηθεί από μια ψιχάλα νερού (βρε, νεροποντή ή κατακλυσμός να μην είναι!).

Γι' αυτό λοιπόν όλοι εξορμήστε στις καφετέριες να πιείτε από έναν ωραιότατο κρύο καλοκαιρινό καφέ, με οπτική επένδυση ένα βροχερό φόντο, για μια νότα νοσταλγίας και ρομάντζας στο ελληνικό άστυ και την ύπαιθρο.

ΖΗΤΩ - λοιπόν - το Espresso Freddo! Γιατί από την πρώτη ρουφιξιά (και αναλόγως με το πόσο καλά ξέρουν να τον φτιάξουν και να τον πετύχουν) σου αλλάζει η διάθεση και σου φτιάχνει την μέρα - ασχέτως καιρού και εποχής. Εγώ π.χ. τον πίνω (τον Espresso Freddo) ακόμη και εν τω μέσω του καταχειμώνου!

Τώρα, όσον αφορά τους προσφιλείς μας, φίλους και συγγενείς, εργαζόμενους μόνο ένα πράγμα μπορώ να τους πω:

Κουράγιο! Βαστάτε γερά! Γιατί θα έρθει εκείνη η μέρα που θα βρίσκομαι και εγώ σε ένα γραφείο, και τότε δεν θα υπάρχει κανείς που να μπορεί να πίνει πρωινούς καφέδες ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΤΥΜΠΑΝΙΖΕΙ ΚΙΟΛΑΣ!!!

Τα σέβη μου και τα φιλιά μου.