Home Alone (a.k.a. Sweet Solitude)

Αγαπητοί αναγνώστες,

Συμβαίνει ένα πολύ περίεργο - για μένα - φαινόμενο και πρέπει να το καταγράψω. Σε όλη τη ζωή του ο άνθρωπος περνά από διάφορες φάσεις - περιόδους. Οι σπουδές είναι μια από αυτές τις περιόδους. Και πολύ σημαντική περίοδος, για την "μετάλλαξη" της ψυχοσύνθεσης και της "αλλαγής" ενός ανθρώπου, όταν λαμβάνει χώρα σε μια άλλη πόλη, από την γεννέτειρα.

Είναι, λοιπόν, ποτέ δυνατόν ένας φοιτητής να φτάνει στο πέρας των σπουδών του και να μην προσπαθεί να περάσει όσο καλύτερα γίνεται? Έστω και αν η "άλλη" πόλη δεν του άρεσε, του έλειπαν οι φίλοι του, έφευγε συνεχώς και όταν ήταν εδώ ο νους του να είναι εκεί (στην ΔΙΚΗ του την πόλη). Πως μπορεί ένας άνθρωπος να έχει λίγες εβδομάδες υπόλοιπο για να κλείσει οριστικά ένα σημαντικό κεφάλαιο της ζωής του και να συμπεριφέρεται "σαν να μην τρέχει τίποτα"?

Αυτό λοιπόν συμβαίνει και σε εμένα. Περνάω μια φάση γλυκιάς μοναξιάς, στον μέγιστο βαθμό. Πάντα μου άρεσε να κάθομαι μόνος μου στο σπίτι και να κάνω ό,τι μου αρέσει. Πάντα όμως σε λογικά πλαίσια. Και στα πλαίσια της κοινωνικότητας και της αποφυγής εμφάνισης τάσεων σχιζοφρένειας.

Σε 2 εβδομάδες λοιπόν, η (2η) φοιτητική μου περίοδος τελειώνει (τυπικά πάντα, ουσιαστικά του χρόνου) και η φυσική μου παρουσία στην πόλη αυτή θα πάψει να υπάρχει. Προσπαθώ λοιπόν και να βγω και να διασκεδάσω και να περάσω - τέλος πάντων - όσο καλύτερα γίνεται τις τελευταίες αυτές ημέρες. Αλλά...

Καμία ανταπόκριση. Όλοι οι "φίλοι" συμφοιτητές έχουν ήδη διαγράψει και την πόλη και όλα όσα σχετίζονται με αυτήν. Δεν βγαίνουν από το σπίτι τους, παρά μόνο για να πάνε στη σχολή ή - και αυτό με τα χίλια ζόρια - για να πιούμε κανένα καφέ. Γιατί έτσι, ρε παιδιά? Απολαύστε την κάθε στιγμή της ζωής σας, έστω και αν δεν "τρελαίνεστε" με τα δεδομένα!

Κλείνω λοιπόν γιατί μόλις κατάφερα να πείσω κάποιον και να βγούμε για φαγητό. Κάνει και την απίστευτη ζέστη...

Σας φιλώ και σας καληνυχτώ!

Υ.Γ. Ζήσε τη ζωή στο maximum δεν λέει και μια διαφήμιση...?