Bob the Builder (aka Τύπτομαι και Φρίττω)!

Αν είναι ποτέ δυνατόν!!!

Πώς γίνεται να σου αρέσει κάτι, να το σπουδάζεις και να μην βρίσκεις δουλειά? Να σου αρέσει και κάτι άλλο, να το σπουδάζεις και αυτό και να καταλήγεις οτι οι δουλειές που μπορείς να κάνεις με αυτό το πτυχίο να μην σου αρέσουν! Και τελικά να διαπιστώνεις οτι η κλίση σου και αυτό με το οποίο τελικά θα έπρεπε να έχεις ασχοληθεί εξ' αρχής να είναι κάτι που δεν απαιτεί "αναβαθμισμένες" γνώσεις?

Και όμως αυτό, δυστυχώς συμβαίνει σε εμένα αυτή την περίοδο. Πάντα ασχολούμουν και μου φαινόταν exciting οι χειροτεχνίες και οι κατασκευές. Και όταν λέμε κατασκευές εννοούμε πάσης φύσεως. Μέχρι και έπιπλα! Εγκλωβισμένος λοιπόν σε μια πόλη (την γενέτειρά μου) και σε διάφορες καταστάσεις διαπίστωσα οτι θα ήμουν ένας ευτυχισμένος (???) επαρχιώτης, αν οι γονείς μου μού είχαν πάρει ένα τρυπάνι και ένα κατσαβίδι όταν ήμουν 15 χρονών!!!

Γιατί - και αφού κατέληξα οτι στην κατασκευή "διαφόρων" πραγμάτων έχω μεγάλη ικανότητα και φαντασία - ούτε θα χρειαζόταν να σπουδάσω ούτε τίποτε. θα έκανα επάγγελμα, με το πέρας της μαθητείας μου στα Λύκεια της Βέροιας (γιατί ήταν και 2 τρομάρα μου), αυτό που μπορούσα έυκολα να κάνω. Θα γινόμουν π.χ. επιπλοποιός και μετέπειτα και διακοσμητής. Θα πήγαινα λοιπόν να μαθητεύσω δίπλα σε κάποιον που το κατείχε - ίσως και να το "σπούδαζα", άν υπήρχε τότε κάτι σχετικό - και όταν πια θα μπορούσα, θα αποχωρούσα και θα το έκανα κατ' ιδίαν.

Γιατί, φίλτατε αναγνώστη, ο Έλληνας πάντα ο ίδιος θα είναι. Πάντα θα τρώει και πάντα θα θέλει να προβάλλεται, να κοκορεύεται και να ξοδεύει τα λεφτά του αγοράζοντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Δηλαδή - και έρχομαι να το συνδέσω με τα προαναφερθέντα - ο Έλληνας, για να ικανοποιήσει το ψώνιο του και να δικαιωθεί στο πράτειν θεαθήναι, μέσα σε όλα τα άλλα, πληρώνει αδρά για να πάρει έπιπλα (συνήθως τα πιο απίθανα και κακόγουστα) και να διακοσμήσει το σπίτι του (είθισται μέσω διακοσμητή-τριας), χωρίς ΠΟΤΕ σχεδόν να αναλογιστεί τί είναι αυτό που κάνει και υπό άλλες συνθήκες πόσο αυτό θα κόστιζε. Γιατί όταν σε κάτι βάζεις μία "ταμπελίτσα" και αυτόματα 30πλασιάζεις την τιμή του και ο άλλος έρχεται και με το μότο "και πολύ χαρά την έχω" το πληρώνει και το παίρνει, γιατί τότε να μην το κάνεις και εσύ, αφού μπορείς?

Κάτι τέτοια λοιπόν σκέφτομαι και μου γυρίζουν τα μυαλά, γιατί - και δυστυχώς πάλι - οι Έλληνες γονείς ΠΟΤΕ δεν σκέφτονται τα παιδιά τους και τις ικανότητες αυτών όταν τα "κατευθύνουν" στην επιλογή επαγγέλματος. Τα κατευθύνουν (σχεδόν) πάντα σύμφωνα με τις δικές τους προσωπικές φιλοδοξίες. Και η προσωπική φιλοδοξία του Έλληνα γονιού είναι το παιδί του να σπουδάσει. Και καλά, κάποτε το να σπουδάσεις σε ένα πανεπιστήμιο σήμαινε οτι με το πέρας των σπουδών και με το "καλημέρα σας" είχες δουλειά και μάλιστα αξιοπρεπέστατη και καλοπληρωμένη. Σήμερα πάλι "πρέπει" να σπουδάσεις για το τι θα πει ο κόσμος, σε περίπτωση που μείνεις "αμόρφωτός".

Και βεβαίως δεν κατηγορώ τις σπουδές και αυτούς που σπουδάζουν. Κατηγορώ την ελληνική νοοτροπία που τα "χειρωνακτικά και παραγωγικά" επαγγέλματα - μαραγκοί, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, μάστορες κλπ - τα έχουν για παρακατιανά!!! Άκουσον άκουσον. Που για να βρεις ηλεκτρολόγο και να έρθει να σου φτιάξει το οποιοδήποτε πρόβλημα πρέπει να βάλεις βύσμα τον ίδιο το Θεό (Θεέ μου, συγχώρα με!). Και έτσι λοιπόν, μπορείς δεν μπορείς, το έχεις δεν το έχεις, πρέπει να σπουδάσεις για να δικαιώσεις τους γονείς σου και τον ίδιο σου τον εαυτό. Και αν το πτυχίο δεν μπορεί να σου εξασφαλίσει εργασία...? Δεν βαριέσαι, με ένα πτυχίο κανείς δεν χάνεται. Έτσι τουλάχιστον υποστηρίζουν όλοι! Και μετά αναφωνούν το γνωστό: "Για όλους έχει ο Θεός".

Αμ, έλα που ο Θεός δεν έχει για όλους τους πτυχιούχους. Που πια παίρνεις πτυχίο και για τα πιο απίθανα. Σχολή επιπλοποιίας έχει γίνει και νομίζω οτι είναι και ΤΕΙ. Δηλαδή το ψώνιο μας έχει φτάσει μέχρι και εκεί!!! Είμαι επιπλοποιός (ωραιότατο και δημιουργικότατο επάγγελμα, δε λέω) και θα λέω οτι είμαι πτυχιούχος επιπλοποιός. Τρανό θάμα (ελ. μετ. σοβαρό πράγμα - με ειρωνικό ύφος) που θα έλεγε και η γιαγιά μου. Πρέπει δηλαδή και αυτό να το βάλουμε σε καλούπια και να βγαίνουν από τη συγκεκριμένη σχολή τυποποιημένοι επιπλοποιοί και αν στην τελική κάποιος έχει λίγη (ή και πολλή) φαντασία να πετύχει. Και οι άλλοι? Ε, για τους άλλους έχει ο Θεός. Και επειδή ζούμε και σε ένα θεοσεβούμενο κράτος και επειδή ΠΡΕΠΕΙ όλοι να είναι βολεμένοι, μην εκπλαγείτε αν δείτε προκύρηξη του ΑΣΕΠ για επιπλοποιούς. Είναι το επόμενο στάδιο. Γιατί ξέχασα να αναφέρω οτι ο καημός και το όνειρο του Έλληνα είναι να μπει στο Δημόσιο. Αυτό το Δημόσιο πιά, η μάνα του στρατιώτη. Στραβοί, κουτσοί στον Άγιο Παντελεήμονα.

Επειδή όμως ξέφυγα από το θέμα μου, επανέρχομαι καταγγέλοντας όλους εκείνους τους γονείς που έχουν τέτοια παιδιά, αυτά που λέει η λαϊκή ρήση: "σκ..α πιάνουν και γίνονται χρυσάφι", και που δεν τα αφήνουν ή δεν τα κατευθύνουν, προς εκείνη την κατεύθυνση που θα τα κάνει ενεργούς εργαζόμενους, ευτυχισμένους, δημιουργικούς και που μπορούν να οδηγήσουν εκείνο τον κλάδο τους (τον κάθε κλάδο) ένα βήμα πιο μπροστά. Γιατί όλοι ξέρουμε οτι όταν κάνεις αυτό που μπορείς και αυτό που σου αρέσει, εξάπτεις τη φαντασία σου και eventually μεγαλουργείς.

Αυτά λοιπόν. Πλατείασα και σας κούρασα, αλλά έπρεπε να τα πω. Και δεν έχει φωτό αυτή τη φορά. Δεν βρήκα κάτι άξιο του άρθρου μου!!! (μα τι ψώνιο, Θεέ μου).

Τα φιλιά μου και την απειλή μου: Αν τα παιδιά σας (όταν θα κάνετε) έχουν διαφορετικές ικανότητες και δεξιότητες από το διάβασμα, μην τα πιέζετε. Τα άλλα επαγγέλματα είναι αυτά που τη σήμερον ημέρα έχουν τη δουλειά και τα λεφτά. Εκείνα τα επαγγέλματα που εμείς - οι μικροαστοί δηλαδή - τα θεωρούμε μικροαστικά (ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΔΥΝΑΤΟΝ!!!) και basse classe.

ΕΛΛΑΣ - Για πάντα ψωροκώσταινα!